,"كتاب حاضر، درباره شعر شاعراني است كه در دوره صفويه به دلايل مختلف اجتماعي به ديار هند رهسپار شدند و اين قضيه باعث گسترش چشمگير مباني ادبي-ديني ايران در شبه‌قاره هند شد؛ چراكه شاعران ايراني با فرهنگ و ادب و سبك و دين ايراني وارد كشوري شدند كه مشحون آيين‌ها و مذاهب مختلف است و به كشور هزار اديان شهرت يافته است. بديهي است كه سخن شيرين آنان و محتواي نغز اشعار ايشان در مخاطبان هندي نيز اثر گذاشته و باعث ترويج فرهنگ ادبي-ديني ايرانيان در آن سرزمين شده است."