« پسا تلويزيون » اشاره به دوره اي دارد كه رسانه مسلط تلويزيون شكل مرسوم خود را از دست مي دهد و با ديگر انواع رسانه تلفيق مي شود . اين تلفيق به مثابه بخشي از روند كلان تر « همگرايي رسانه اي » ،صنعت جهاني تلويزيون را به پويايي هاي شگرفي واداشته و چرخه اي از نو آوري و خلاقيت دائم را رقم زده است . همچنين به دليل خصلت فراملي و جهاني شبكه هاي تلويزيوني ماهواره اي و نيز ادغام تلويزيون در اينترنت، اكنون دولت ها امكان سياست گذاري منسجم رسانه اي در سطح قلمرو ملي خود را تا حد زيادي از دست داده اند كتاب حاضر به بررسي وضعيت تلويزيون در ايران در عصر همگرايي رسانه اي مي پردازد و سياست هاي اتخاذ شده در مواجهه با شرايط جديد را مورد توجه قرار مي دهد .