حسن نراقي را همه با كتاب جامعه شناسي خودماني مي شناسند ، كتابي كه مجموع چاپ هاي مجاز و غير مجازش، در اين وانفساي كتاب نخواني ما، به عدد پنجاه مي رسد. حتما حقيقتي در اين كتاب هست كه تا اين حد مخاطب جذب كرده است . بله، هست. اما چه حقيقتي؟ حقيقتي كه از آن ياد مي كنيم، در محتواي كتاب نيست. آنچه نراقي درباره ايرانيان مي گويد نه جامعه شناسي است و نه معتبر است حقيقت اين است كه نراقي در گفتماني مي انديشد و قلم مي زند كه در پنجاه سال گذشته توانسته حاكميت خود را بر ذهن ها و قلم ها اعمال كند به طوري كه حرف هايش خريدار دارد . همين گفتمان است كه حاكميت خود را با جمال زاده تثبيت كرد و در نراقي و سريع القلم به اوج مخاطب رساند . اين گفتمان را برخي خودزني ناميده اند اما من ترجيح مي دهم با تكيه بر ادبيات دانش پسااستعماري امروز، آن را گفتمان خود شرق شناسي بدانم .