يونيان باستان عقيده داشتند خوبي و زيبايي با يكديگر ارتباطي تنگاتنگ دارند . افلاطون اين ارتباط را از طريق پيوستگي مثال خير و زيبايي تبيين كرده است . خوبي و زيبايي هر دو بر انگيزاننده عواطف خوشايند در آدمي هستند . اگر نظريه پيوستگي ميان اين دو را بپذيريم مي توانيم ادعا كنيم رشد و توسعه هر كدام موجب رشد و توسعه ديگري نيز خواهد شد . بدين ترتيب مي توان از اثربخشي زيبايي و هنر براي ايجاد عواطف خوشايند و گشودن راهي براي رفع شرايط ناگوار اجتماعي سخن گفت . مقاله هاي اين مجموعه با تاكيد بر ارتباط زيبايي و اخلاق در پي گشودن راهي براي غلبه بر شرايط دشوار اجتماعي از مسير ارويج هنر و اخلاق هستند.