«سریال»، در دسترس‌ترین و ارزان‌ترین فعالیت برای پرکردن اوقات فراغت توده است. از این جهت، سریال را مدیوم مسلط فرهنگ توده‌ای قرن بیست و یکم می‌دانند. سریال، یکی از مهم‌ترین ابزارهای برای جامعه‌پذیرکردن و فرم‌دادن به اذهان توده‌هاست. به همین دلیل، صنعت سریال‌سازی که در تمام کشورهای جهان مورد توجه بخش خصوصی، به‌مثابه بنیاد سرمایه‌داری قرار گرفته، در ایران نیز مورد توجه قرار گرفته است. فاصله‌گیری مردم از صدا و سیما در اواخر دهه 90 شمسی، بهترین فرصت برای بخش خصوصی و حامیانِ آن در دولت بود تا شبکه نمایش خانگی را توسعه ببخشند و مدیوم سریال در ایران را وارد فصل جدیدی کنند. کتاب «جعبه جادویی بخش خصوصی»، به قلم نازنین بهرامی، تلاش می‌کند شبکه نمایش خانگی جمهوری اسلامی ایران و سریال‌های مشهور آن را تحلیل و بررسی کرده و از دیدگاه جامعه‌شناسی انتقادی بدان بنگرد. سریال‌هایی چون «شهرزاد» و «عاشقانه» در این کتاب مورد نقد و بررسی قرار گرفته‌اند.