ميراث فرهنگي غير مادي ( معنوي ) و مهم ترين عنصر تشكيل دهنده آن يعني موسيقي ، منعكس كننده ويژگي هاي اصلي هر قوم و ملت بوده و مبنايي است مطمئن براي ابراز هويت ملي كه در شرايط كنوني بيش از گذشته اهميت پيدا كرده و ضرورت پرداختن علمي و جدي به آن احساس مي شود . تاكنون اكثر پژوهشگران و نويسندگان موسيقي بيشتر بر هويت موسيقي ايراني ، ماهيت و ويژگي هاي آن از جمله تكنوازي ، بداهه پردازي ، ريشه دار بودن ، پيوند شعر و موسيقي و حضور در دوره هاي مختلف تاريخي و هنري به ويژه در جوامع شهري تاكيد كرده و بر نقش و كاركرد موسيقي ايراني در زندگي مردم به ويژه در « هويت سازي » توجه نكرده اند . از اين رو كتاب حاضر مبتني بر ديدگاه هاي رايج در علم مردم شناسي بوده كه بين پژوهشگران اين حوزه نيز شناخته شده است . اين ديدگاه ها را مي توان شامل نظريه هاي « كاركردگرايي» ، « ساخت گرايي»، و تركيبي از آنها به نامه « ساختي كاركردي» دانست. اين مكاتب و نظريه ها در واقع امكان شناخت آسان تر، دقيق تر و جامع تر از زندگي اجتماعي و فرهنگي انسان را فراهم مي سازند .